วันสุดท้ายของการสอบปลายภาคเรียนที่ 2 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6
จบลงอย่างทุลักทุเล (ด้วยข้อสอบอย่างโหดเหมือนจะออกมาทิ้งท้ายให้นักเรียนชาวเบ็ญจะมะฯได้จดจำไปตราบเท่าชีวิตจะหาไม่)อาหารกลางวันมื้อสุดท้ายในโรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราชอร่อยเป็นพิเศษ (ได้เยอะเป็นพิเศษด้วย^^)วิชาสุดท้ายคือภาษาอังกฤษเสริม อ่าน passage ซะจนมึน(ก็ยังไม่รู้เรื่อง) อากาศร้อนก็ร้อน ข้อสอบก็ทำไม่ได้กะว่าจะกลับบ้านนอน…แต่ด้วยแววตาของปลาทองน้อยที่มองมา เหมือนบอกว่ายังไม่อยากกลับ"อยากไปไหนหละ จะพาไป" สุดท้ายก็จบลงที่ SKเดินออกมา 2 ก้าว แล้วหันกลับไปมองที่รถใหม่"เวรกรรม.. อาซ้อ กุญแจอยู่ในรถ"นั่นเป็นที่มาของวันอันแสนตื่นเต้นนี้ แต่ก็ผ่านมาได้ด้วยดีจากการช่วยเหลือของบิว อิอิ(กะแล้วว่าต้องมีซักวันที่เป็นอย่างงี้ ไม่นึกว่าจะมาถึงเร็วขนาดนี้ ต่อไปไม่ลืมอีกเด็ดขาด 555+)จากนั้นก็ไปกินส้มตำกัน (อาซ้อเลี้ยงวันเกิด) อิอิ สาธุ จงเจริญนะปลาทองน้อยแล้วเดินไปเดินมากะจะไปร้องคาราโอเกะ ดันไปเจอมุ กะ เดียว"ไหนบอกกลับบ้าน" ว่าแล้วเชียว คำทักคำแรกของไอ้เดียว หึหึๆๆ ก็แล้วไงล่ะแล้วก็ร้องเพลงเย้วๆๆๆๆกันไปตามประสาคนเก็บกด อารมณ์ค้างกันมาเป็นชาติ(เดียวร้องเพลงเพราะว่ะ เสียงหล่อ น่าหมั่นไส้โคตรๆเลย)แล้วอาซ้อก็กลับไปปล่อยข้าพเจ้าไว้กับไอ้เดียวสองคน รู้สึกว่าโดนทิ้งบ่อยมากเลยนะช่วงนี้ YYก็เลยเดินไปตามมุ บิว กะโบมา (เนื่องด้วยกลัวเดียวเสื่อมเสียชื่อเสียงเกียรติยศอันมีอยู่น้อยนิด)เออแฮะ.. F4 คู่นี้แหกปากกันมันส์โคตรๆ สงสัยจะเก็บกดมานานปีดีดักจริงๆโบว์พาร้องเพลง "ยิ่งกว่าเสียใจ" พอขึ้นต้น อามุหันมามองด้วยแววตาตกอกตกใจสุดขีด!!!!"ไงล่ะมึง อึ้งหละสิ" อย่าว่าแต่มุอึ้ง ข้าพเจ้าก็อึ้งเช่นกัน (อามุเป็นไรของมัน?)"อย่าดูหน้าๆ ฟังแต่เสียงนี่น่ารักใช้ได้เลย " เดี๋ยวเจอเตะแก … กวนชะมัดแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ^____________^" ผิดแค่ชอบทำตัวเป็นไม่สนใจใคร
เมินเฉย ทำเหมือนทองไม่รู้ร้อน
บางทีทำให้เพื่อนมันคิดว่าไม่ให้ความสนใจเพื่อน
ทำให้เพื่อนไม่ค่อยพอใจ
และเวลาเพื่อนถามอารายก้อยก็มักจะไม่ตอบทั้งๆที่ก้อยน่าจะรู้ในความรู้สึกของเพื่อนๆ
เพื่อนจึงเอาไปเปรียบเทียบว่านุ๊กน่ะดีกว่าก้อยตั้งเยอะไม่อมความรู้ "อ่ะโห… ผิดนะเนี่ย ก็ถ้ามีความรู้ซักนิดให้อมคงจะดีไม่น้อยเลยแหละ 555+เอาเถอะๆ ข้าพเจ้าก็เป็นของข้าพเจ้าเช่นนี้ และในบางครั้งก็พอใจจะเป็นเช่นนี้ด้วย ^^และยังมาโดนข้อหา "เย็นชา" จากไอ้น้องมีนอีก "ให้อธิบายเพิ่มไม๊" ยังมีหน้ามาถาม (ชั้นไปเย็นชาใส่แกตอนไหนห๊า!!)เอาเป็นว่า… ข้าน้อยสมควรตายคร้าบบบบบบบบ YY (ตกลง… เป็นข้าพเจ้าผิด? …เหมือนจะไม่นะ)" อืมเค้าจะบอกว่าเค้าไม่ดีพอสำหรับก้อยหรอกเค้าหลายใจแล้วก็คิด
ดูแล้วว่าต่อไปเค้าอาจทำให้เพินเสียใจ "ก็ไอ้คำนี้แหละที่รอมาตั้งนาน รู้ตัวรึเปล่า ^^ถูกแล้ว… ในที่สุดก็ยอมรับออกมาซะที "เค้าอาจจะทำให้เพินเสียใจ"เห็นท่าทางมั่นใจว่ารักนักรักหนา ก็บอกแล้วไงว่าอนาคตมันไม่แน่ไม่นอนคิดดูดีดีจะเอายังไงก็บอกในเมื่อวันนี้เลิกรอแล้ว ก็ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก (ไอ้ที่รอมาเนี่ย ก็คิดว่ามันนานมากๆแล้วนะ)ควรจะทำอย่างนี้มาตั้งแต่ 3 ปีที่แล้ว ป่านนี้ชีวิตเพินคงได้เจออะไรดีดีอีกเยอะเตือนแล้วนะว่าให้คิดดีดี ก็ในเมื่อตัดสินใจอย่างนี้แล้ว ยังต้องกังวลอะไรอีก?คำว่า "ไม่ดีพอ" คงไม่กล้าจะรับเอาไว้ ^^มีไรก็ปรึกษาได้เสมอ ต่อให้ใครเก่งแค่ไหน ถ้าเราสองคนรวมหัวกันมีเหรอจะสู้ไม่ได้ 555+( โดยเฉฑาะท่านกับข้าพเจ้าล้วนชั่วร้ายทั้งคู่ ^^ )
Advertisements
ไม่มีคำบรรยายครับ
ไว้เจอกันที่ขอนแก่นละกัน
กบDevil
55555+
สหายข้า.. ท่านพูดได้ประทับใจเรายิ่งนัก
มาเลยๆ มาเจอกับเราหน่อย ท่านกับข้าพเจ้าล้วนชั่วร้ายทั้งคู่ ถ้าเรารวมหัวใครหรือจะสู้เราได้ ฮ่าๆๆๆ
HaPpy Birthday to me .. แก่ขึ้นอีกปีปลาทองสุดสวย (กบแอบอ้วกไปหนึ่งหน)
– ไซเรนน่าสนุกมาก + ความรักแท้ อมตะเทพองค์ใด ฤาจะพรากดวงฤทัยได้ เฉกกัน แลกมาด้วยการเสียสละแห่งรักที่ยิ่งใหญ่ …ความยินดี โศกเศร้าที่ลึกซึ้ง จวบฟ้าดินสลาย มอบไว้แด่เจ้าของดวงใจของผู้เป็นที่รัก อมตะชีพนิรันดิ์ ไร้วันตาย แต่จะฝากหนึ่งดวงฤทัยไว้.. เพื่อเธอ.. +
– ปฏิบัติการจีบคณะบัญชีกับพยาบาลจะเริ่มต้นขึ้น ใครสนวิศวะกัน มามะ! เจอกันหน่อยเป็นไง ชีวิตจะได้ไม่ไร้รสชาติ
^____________^ วันเกิดแห่งความสุข ปีที่รอคอย